Κόρη ξανθιά και λυγερη στη στράτα επορπάθιαι
και στα χιονάτα χέρια τζη εσήκωνε λαγήνι
στη βρύση τη χιλιόχρονη να πάει να γεμίσει
στο δρόμο επάντηξε γριά, μάγισσα, χαρτορίχτρα
κι ωστε να ειδεί τη λυγερή τση λέει με παρακάλια
κόρη μη πας εις το νερό και κάθε χίλια χρόνια σαν σήμερο
απο τη γης, βγαίνει θεριό μεγάλο, κι έχει τ’ ανθρώπου τη μορφή
τ’ αυγερινού τη λάμψη, για να πλανεύγει ο πονηρός κορασα ωσαν και σένα
και να τα παίρνει σύνευγα, βαθιά στση γης τα σπλάχνα
μα η κόρη με χαμόγελο τη γριά συναποβγάλει
κι άφοβη εσυνέχισε το δρόμο τζη σα πρώτα
κι όντε σιμώνει στο νερό και πάει να γεμίσει,
θωρεί ενα νιο νοργιόπλουμο κι έλαμπε ωσα ντον ήλιο
ετούτος ήτο πονηρός, δράκος από τον Άδη
κι είχε τ’ αγγέλου τη μορφή, τσι κόρες να πλανεύει
κι η κοπελιά επλανεύτηκε, κι ευθής απηλογάται.

(κοπελιά) : Ξένε και δεν ανημενα την τόση ομορφιά σου
πάρε με λεώ σκλάβα σου, να ζω στην αφεντιά σου
ανάθεμά τη μάγισσα, ψόμματα που τα λέει,
εσύ δεν είσαι δράκου γιος, μον’ ήλιος απου καίει
των κορασίδων τσι καρδιές γλυκά και τσι πληγώνει
και δε γιατρεύγεται η πληγή, όσοι κι αν φύγουν χρόνοι.

Κι ο δράκος τση εγέλασε, και πάει να τση σιμώσει
μα ξάφνου εφοβηθηκε και σύρθηκεν οπίσω.
(δράκος) : Ηντα φορείς απάνω σου, κόρη, και μ’ αποδιώχνει
και δεν μπορώ τα κάλη σου να τα γευτώ ως το θέλω.

(κοπελια) :Λούσα πολλά δεν έκαμα, χρυσαφικά δε βάνω
μονο σαφή στη Παναγιά, η το σταυρό μου κάνω
Και πριν μισέψω, η μάνα μου, μετά από το φιλί τζη
εδάκρυσε και μου δωκε η έρμη την ευχη τζη.