Αυτή η πόλη που αφέθηκε στο χρόνο
κλεισμένη πίσω απ’ τα μικρά παράθυρά της
παίζει στα ζάρια τη ντροπή και τη χαρά της
για να ξοφλήσει με γραμμάτια τον πόνο.

Αυτή την πόλη την κομμάτιασε η λύπη
και της ρημάξανε τα σωθικά διαβόλοι
κι έχει γεμάτο σαν πλαγιάσει το πιστόλι
μην της αρπάξουν το στερνό της καρδιοχτύπι.

Αυτή η πόλη που σου γύρεψε βοήθεια
και την προσπέρασες σα να `ταν αμαρτία
είν’ η δικιά σου πονεμένη ιστορία
κι η μοναξιά που σου ζωγράφισε τα στήθια.

Αυτή την πόλη που κοιμάται στο πεζούλι
και ζητιανεύει για ψιλά και για τσιγάρο
θέλω να φύγω και μαζί μου να την πάρω.