Κάθε βράδυ ο κόσμος με πνίγει
σαν το καράβι που το `κλεισε μια λίμνη
δεν εχω πουθενά να πάω
σ’ ακίντητα μελαγχολάω
στεριά.

Στεριά απο παντού με ζωνει
γύρω μου σφίγγει καθώς νυχτώνει
στην τύχη κι εγώ μ’ αφήνω
στον ουρανό μετράω και σβήνω
κεριά.

Κεριά που σιγοκαίνε
με συμπονούν και κλαίνε
την ερημιά φωτίζουν π’ ασημιά
δακρύζουν φωτιά.

Κάθε βράδυ ο κόσμος με πνίγει
σαν το αγρίμι που φόβος το τυλίγει
παγώνω και τα μάτια κλείνω
απο τους ίσκιους να ξεφύγω
θεριά.

Θεριά παντού με κυνηγάνε
για την ψυχή μου ξέρω πως πεινάνε
στην τύχη κι εγώ μ’ αφήνω
στον ουρανό μετράω και σβήνω
κεριά.

Κεριά που σιγοκαίνε
με συμπονούν και κλαίνε
την ερημιά φωτίζουν μ’ ασημιά
δακρύζουν φωτιά.