Το κινητό σου όλο κοιτάς,
στο τρένο μπαίνεις μια θέση ζητάς.
Κι εγώ που είμαι φως μου τρελός,
τέλος για σένα, δεν είμαι ορατός.

Να `μουν το φως
που βλέπεις στην οθόνη.
Να με κοιτάς
συνέχεια κατάματα.

Κατεβαίνουμε, κοίτα με
δεν ξέρω πως και που να στείλω μια selfie μου.
Κι όσο ψάχνεσαι λέγοντας
ποιος είναι αυτός, θ’ απογειώνεις το κέφι μου.

Τ’ ακουστικά σου κι η τσάντα σου ροζ
μακάρι να `μουν ο Μάγος του Οζ.
Για να μαντέψω που μένεις, που πας,
για να `ρθω απ’ έξω κι ή ταν η επί τας.

Να `μουν το φως
που βλέπεις στην οθόνη.
Να με κοιτάς
συνέχεια κατάματα.

Κατεβαίνουμε, κοίτα με
δεν ξέρω πως να ξεκολλήσω το βλέμμα μου.
Αμπελόκηποι, Σύνταγμα
κι ένας Θεός ξέρει ποιο θα `ναι το τέρμα μου.