Λευκή φτερούγα κύκνου
αργά χαράζει το νερό.
Πέτρα, σαν πέφτει, κύκλου
αρχίζει ατέλειωτο χορό.

Στην όχθη έν’ αγκάθι
ματώνει δάχτυλα ακριβά.
Στου ποταμιού τα βάθη
το μαύρο φίδι ξαγρυπνά.

Χελιδονιού φτερούγα
σχίζει στα δυο τον ουρανό.
Γαλάζια πεταλούδα
ξυπνά λουλούδι πρωινό.

Στον βράχο το γεράκι
ξύνει τα νύχια του γαμψά.
Του κόσμου το σαράκι
πάλι πεινάει και διψά.

Φτερούγα κι η αγάπη
ανοίγει πρώτη της φορά,
σε μιαν αθώα πλάτη
που δε χορταίνει να πετά.

Κρυφά παραμονεύει
όμως ο φόβος ο παλιός,
το τέλος που γυρεύει
και λέει δε γίνεται αλλιώς.