Στη δίνη του κόσμου
σου φώναξα: φως μου
κι εσύ έλαμψες μέσα στα πλήθη.
Μα στη σβούρα του χρόνου
το βάρος του πόνου
λυγίζει τ’ αδύναμα στήθη.

Στη δίψα της νιότης,
της τρέλλας της πρώτης
το πίστεψες το παραμύθι.
Μα σαν ξεμεθύσεις,
μπορεί να μισήσεις
εκείνον που πια δε σε πείθει.

Τα λόγια φοβάμαι
κρυφά που γλιστράνε
βαθιά στο μυαλό μου σαν κλέφτες,
μα έλα μωρό μου,
εδώ στο πλευρό μου,
τους νόμους να βγάλουμε ψεύτες.
Στη δίνη του κόσμου
σου φώναξα: δώσ’ μου
κι εσύ έγινες όλη δική μου.
Μα πόσο θ’ αντέξεις
να μη δραπετεύσεις
μια μέρα από τη φυλακή μου.

Στη μέση του δρόμου
το βέλος του τρόμου
δε σ’ έχει χτυπήσει ακόμη.
Μα σαν κόψεις το νήμα
αρκεί ένα βήμα
για να σου αλλάξει τη γνώμη.