Ένα χώρο να σταθούμε ζητήσαμε, δίχως υποτιθέμενα προνόμια ή ξέχωρη αξία,
ένα αναγκαίον υστέρημα εις όλους περιττόν (κι η ευαισθησία σε τέτοιες στιγμές τι χρησιμεύει;)
όπως λ.χ. ο Γιώργος Τάδε φίλος λυρικός ποιητής ποζάρει επιμελώς και πείσμων στα πάνω ράφια των επαρχιακών βιβλιοπωλείων,
όπως στο θερινό κινηματογράφο που δεν πειράζεται από τη νόηση των φιλησύχων ημερομισθίων της συνοικίας.

Είμαστε συνεπώς πολύ ικανοποιημένοι πιστεύοντας οψίμως ασυζητητί σε σοφότατα προγονικά αποφθέγματα.
Να πούμε το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" ή "μηδέν άγαν" και τα παρόμοια.
Ενδεδυμένοι ευπρεπώς με καινουργή υποδήματα και γραβάτες ημίμαυρες παρελθούσης νεότητος,
διηγούμαστε, εν κύκλω στενώ, πως τη ζωή μας τυράννησε ένας άγονος έρωτας πριν τόσα ή τόσα χρόνια, μια απασχόληση κι αυτό, να μην τον έχεις ακόμα ξεχάσει.
Σε μια δεδομένη ηλικία δεν αρνιούμαστε πως γράψαμε και στίχους , ω νεότης! μ’ ένα χαμόγελο συγκαταβατικό.
ή διαβάσαμε την "Άννα Καρένινα" σε μετάφραση αγνώστου κι άλλες μηδαμινές κοινοτοπίες.

Επιτέλους έναν χώρον απλούστατον, έστω 1 Χ 2, δίχως υποτιθέμενα προνόμια ή ξέχωρη αξία,
άνθρωποι χωρίς καμία ιδιαίτερη ιδεολογία, όχι αισθαντικότητα, όχι απογοητευμένοι, άνθρωποι απλώς.