Κάποτε τον τρόμαζαν όλα αυτά
τα βλέμματα στιλέτα
τα φριχτά υπονοούμενα
οι κλίκες οι φατρίες οι αυλές
οι οχληρές αποσιωπήσεις
η απολυτότητα των απόψεων
η ματαιότητα των πραγμάτων
η πόζα το τουπέ
το περισπούδαστο κενό

κάποτε, με όλα αυτά
ένιωθε σαν ψάρι έξω απ’ τα νερά του

τώρα μπασταρδεύτηκε κι εκείνος, χάλασε
χωμένος μες στον βούρκο
πούλησε την ψυχή του στον έξω από δω
αυτά που, κάποτε, κατέκρινε και περιγελούσε
πρώτος ο ίδιος τα εφαρμόζει

μπερδεύτηκε με τη λάσπη, αφομοιώθηκε
ίσως γι’ αυτό τον παίρνει πια
με τόλμη και με γνώση να μιλήσει

δυο δράμια αξιοπρέπειας
μήπως και περισώσει.