Φλέγεται η τρέλα μου σαν δάσος
κι αν βρέχει τι; δεν έσβηνε
τα μάτια μου ξοδεύονταν
τις φλόγες έβλεπα τυφλός
φουντώνταν –μ’ άλλα μάτια–
οι άκρες των δαχτύλων μου πυρώναν
με ρούχα σβήνω και σεντόνια
όσα καίγονται, χτυπάω στον αέρα
παράξενο ενώ φλέγομαι δεν καίγομαι
μπροστά μου μόνο στάχτες
κι όμως ακόμη φλέγομαι
μπροστά μου μια καρέκλα
άδεια καρέκλα κάθομαι
και με κοιτώ κοιτώντας την
αυτή και ο κόσμος
κι ανάμεσα εμείς.