Μπροστά στον αμετάκλητο οριστικό αφανισμό μας
γλυπτά εφήβων ανυψώνονται κοιτάνε
–και γίνονται σταυροί–
το σύμπαν έλιωνε πλημμύριζε
όλος ο κόσμος αίμα.

Την Τσιμισκή κατεβαίνω και στρίβω γωνία
Παλαμά Γρηγορίου δρόμοι
που χύνονται στη θάλασσα
κοιτώ ανηρημένος το πλήθος
–χρόνος που χύνεται στη θάλασσα–
γεγυμνωμένα κόκαλα
τη σάρκα ξεκολλώ και κατεβαίνω
τη σκάλα
της Αγίας Σοφίας
σφυρίζοντας σκοτάδι
βαρύτητα
και άστρα.