Θεραπευμένος γύρισα στο πατρικό το σπίτι μου
κατόρθωσα σιγά-σιγά πρόβατα λίγα ν’ αποκτήσω
τα βόσκω μοναχός στην εξοχή
τ’ αρμέγω, τα κουρεύω
τα σαλαγάω, τα χαίρομαι
τους έχω δώσει ονόματα: Μαρία, Μαριγώ, Ειρήνη...

Κανέναν δε συναναστρέφομαι
(στους ζωντανούς εξάλλου δε με λογαριάζουν)
η "Μήδεια" ανολοκλήρωτη με βασανίζει

Η μάνα μου στο σπίτι κάθε μέρα θυμιατίζει
και καταστρέφει κάπου-κάπου τα έργα μου
"Αυτά φταίνε γι’ όλα", λέει
και βγαίνω έξω βουρκωμένος στην αυλή
προσπαθώ να μη με δει
που κλαίω και μαλώνω με τις πέτρες
Στο τέλος κατεβαίνω στο εργαστήρι

Πουλάει κάνα πρόβατο
και μου το κρύβει
μου λέει "χάθηκε"
και τότε παίρνω να γυρίζω
τρέχω από δω, τρέχω από κει
φωνάζω "Μαριγώ!...", φωνάζω "Ειρήνη!..."

μες στις βαθιές χαράδρες του μυαλού μου
χορτάριασαν τα αγάλματα

μα πάλι ξάφνου λάμπουν.