Μπαίνοντας είδα Καραβάτζιο
στο ένα του χέρι το κεφάλι πάλι στάζοντας
στο άλλο του χέρι το πινέλο
ως η άλλη δυνατότητα

μαύρο το φόντο έξω απ’ τον πίνακα να απλώνεται
πιο πέρα να χτυπούν φτερά που ετοιμάζονται
φλόγες που σχίζουν το σκοτάδι

κι αν όλα κάποτε κατέρρευσαν
σαν σχέδια από κάρβουνο που θραύονται
αυτός εκεί: Κορμιά να κείτονται
να κόβονται
να ράβονται
και μέχρι τέλους στο ασήμι
να γυαλίζουν

μες στα νερά της νύχτας ταξιδέψαμε
γύψινα αγάλματα
ένας πολτός
και μόνο στάχτη.