Νιώθω σαν κάποιος
που τραβά σιδερένιους μοχλούς
σκουριασμένους τεράστιους
για να αλλάξει τη σειρά των πραγμάτων.

Μα τα πράγματα πέφτουν
το ένα μετά το άλλο
και αντί να στοιβάζονται λιώνουν
αφαιρώντας συνέχεια κομμάτια.

Όλο το τρίξιμο όρθωσε
ένα τεράστιο λευκό
που μες στην μονοτονία του σφυρίζει

αυ-το-κτο-νί-α και θά-να-το.