Στης ζωής το ταξίδι
- τι ταξίδι γοργό! -
λίγης ώρας παιχνίδι
σε λαχτάρησα εγώ...

Σε φωτόλουστη μπύρα,
κάποια νύχτα θολή,
μεθυσμένος σού πήρα
πληρωμένο φιλί.

Τότες ήμουν στην πρώτη
του καημού απελπισιά.
Φλογισμένη μου η νιότη
και ζητούσα δροσιά...

Μα σα μείναμε μόνοι,
ω Λουΐζα μικρή,
την καρδιά μας ποιοι πόνοι
πλημμυρίσαν πικροί!

Γι’ άλλη κλαίω πληγωμένος
και μεθώ να ξεχνώ.
Της αγάπης διωγμένος
από γη και ουρανό.

Γι’ άλλον κλαις. Κι’ αν το μάτι
σού δακρύζει φριχτά,
γκρεμός, δόλος, απάτη
χάσκουν μπρος σου ανοιχτά.

Κ’ οι δύό πόνοι ενωμένοι
νιώσαν τέτοια χαρά,
τη χαρά που μας δένει
μια μα αιώνια φορά.

Στης ζωής το ταξίδι,
- τι ταξίδι γοργό! -
λίγης ώρας παιχνίδι
σ’ είδα, σ’ έχασα εγώ...

Μ’ από τότε, ω Λουΐζα,
φως η απλή μου καρδιά,
κ’ έχει κλείσει κορνίζα,
την τρελή μας βραδιά.