Κι εσύ... ένας ακόμη... είσαι
μια προεξοχή του υπαρκτού
ένα τράβηγμα της ύλης προς τα μέσα
τάχα βολεύτηκες σε σχήματα που αλλάζουν
μέχρι και χρώμα απέκτησες, συνάντησες
το φως που αναβοσβήνει κόσμους
–κι εσύ κι ένας ακόμη τίποτα–
στην πέτρα που γυρίζει
τόσοι που χάθηκαν τόσοι θα `ρθουν
από τα πριν χαμένοι, σκόρπισες
σε χωροχρόνους που αγνοείς κι αλλάζουν.

Τοπία κατεβαίνουν λαιμητόμοι
πίδακες μες στο αίμα και στο φως
σε εμπεριέχουν
ροές μες σε ροές
σε αποσβολώνουν.

Κι εσύ ακόμη εδώ
τα χέρια περιστρέφεις
(διψά για νέες προσχώσεις το υπαρκτό
διψά για προεκτάσεις)
μπροστάρης ο καθένας μόνος του
βουλιάζει στο όνειρό του
ύλη μέσα στην ύλη που χωνεύεται
και καθρεφτίζει τον εαυτό της,
έτσι μονάχοι σας –μονάχος–
συναντηθήκαμε και πορευτήκαμε στον κόσμο
εγώ θα κατεβώ
θα ασπαστώ σχηματισμούς της ύλης που έπονται
και θα πυρποληθώ.