Το δέρμα σου αποπνέει πια
πέρα από θάνατο
και ναφθαλίνη.

Κομμάτια ξέχωρα γκρίζα της λάσπης
όμοια ο ουρανός
με μια κίνηση ανεπαίσθητη
τα ξεκολλάς αργά
– εφόσον θέλεις.

Στο βάθος
τον ορίζοντα
σαν μια κλωστή
εύκολα τον αποξηλώνεις
τραβάς γλυκά
από τα αριστερά προς τα δεξιά
και αποκαλύπτεται
η ίδια απαράλλαχτη εικόνα.
Σαν εφιάλτης.

Βρέχει ο ουρανός λευκά σεντόνια.
Τα χέρια σου
ποδήλατα παρατημένα.