Μόλις σχολνά απ’ τη δουλειά
στήνεται στη στάση "Αλκαζάρ".
Εκείνη δεν μπορεί να ξέρει τι τεχνάσματα μηχανεύεται
για να τη συναντά "τυχαία".
Τι σκόπιμες καθυστερήσεις
τι αλλαγές προγραμμάτων.
Τα λένε για λίγο στο όρθιο.
Ο άνδρας της, το παιδί,
κείνο το άγχος της για τις ιώσεις,
τα χέρια βοήθειας που της λείπουν.
Η νοσταλγία για το χωριό της...

Η υπέρμετρη διακριτικότητά του
στο να την πλησιάσει περισσότερο
γυρίζει εις βάρος του.
Όλα καταλήγουν σ’ ένα ανώδυνο φλερτ.
Λείπει το φιτίλι, η πυρίτιδα για την έκρηξη,
το κομμάτιασμα στην άσφαλτο.
Κι εκείνη δε δείχνει διαθέσιμη για περισσότερα.
Βολεύεται μ’ αυτήν την κουβεντούλα.
Ώσπου έρχεται το αστικό της
κι ο άλλος μένει στα κρύα του λουτρού.

"Δε θα με δει ξανά σ’ αυτήν τη γαμημένη στάση..."
σκέφτεται,

μα πάλι πηγαίνει.