Σ’ έναν νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος,
πάνω σε μια Ρούσσικη χιονισμένη στέππα-

Και μέσ’ στα χιόνια, θησαυρούς
το άρπαγο μάτι βλέπει;
Ξανθέ φονιά, τι σ’ έφερε
σ’ αυτήν εδώ τη στέππη;
Μέσα στη νύχτα, φονικό
ποιανού έστηνες καρτέρι;
Ποιος σ’ έβλαψε τόσο μακριά;
Ποιον ξέρεις; Ποιος σε ξέρει,
εδώ που χρόνια εμόχθησε
το εργατικό το χέρι
να χτίσει την καλύβα του
και μια ζωή να φτιάσει;
Νυχτερινέ διαγουμιστή,
πώς θες να σε δικάσει,
το χέρι αυτό που του γκρεμνάς,
ότι από χρονιά χτίζει;
Ποια καταδίκη στο φονιά
και στο φασίστα αξίζει;
Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο
κρανίο σου σκοτάδια,
κι αφ’ της φυλής σου τα όνειρα,
είναι τα στήθια σου άδεια.
...
Κι ίσως μια μάνα, ένα παιδί!
Κάπου να σε προσμένει,
μα εσύ, θα μένεις πάντοτε
ξένος σε χώρα ξένη
κι η μνήμη σου που της ζωής
το νόημα θα λερώνει,
θα `ναι ένα στίγμα, ένας λεκές,
μέσ’ στο κατάσπρο χιόνι...