Θωρώ σου, Χλόη, κι’ άδικα
θέλ’ απoμαραθούν
οι κρίνοι, τα τριαντάφυλλα
στην όψη σου, που ανθούν.

Διαβατικά τ’ ανθρώπινα,
σαν ποταμιού νερό,
τα νιάτα χάρου, Κόρη μου,
μη χάνεις τον καιρό.

Πλακώνουν τα γεράματα
προμιού τα φανταχτείς,
κι’ αν μετανιώσεις ύστερα,
διπλά θα παιδευτείς.

Τις σαγιτιές του Έρωτα
μη τις καταφρονάς,
και μη τα δασκαλέματα
ακούς της Αθηνάς.

Τα ήθη, Χλοη, ημέρωσε,
μη θες να τα τυραγνάς
η φύση δε σου χάρισε
καρδιά να μη πονάς.

Τηράς την ψεύτραν Άρτεμη;
δε ξέρεις, σε γελάει,
και με τον Ενδυμίονα
κρυφά συχνομιλάει!

Τη νιότη χάρου, Κόρη μου,
ογλήγορα απανθεί
κι αφού τίνας την έχασε,
χαμένα την ποθεί.