Φύσα αγεράκι γλυκά στο πανί μου,
γλύστρα βαρκούλα στα κρύα νερά.
Νύχτωσε, και με προσμένει η καλή μου.
Φύσα αγεράκι, και δις μου φτερά.

Φεύγουν τ’ αστέρια ζευγάρι ζευγάρι
στο ζαφειρένιο βαθύν ουρανό
και ντροπαλό τ’ ασημένιο φεγγάρι
από το μαύρο προβάλλει βουνό.

Σώπασ’ ο γρύλος, τ’ αηδόνι λουφάζει,
μόνο η καλή μου για με αγρυπνεί
και η καρδιά της σιγά με φωνάζει
και η ψυχή της για μένα πονεί.

Πέτα, βαρκούλα μου, φύσα αγεράκι,
φτάσαμε, φάνηκ’ η ακρογιαλιά.
φάνηκε, νάτο, το άσπρο νησάκι
και η γλυκιά θα φανεί αγκαλιά.