I
Πάντα η Θεσσαλονίκη είναι. Λίγο να βαδίσεις
στην ίσια της μικρή οδό που στο Ιπποδρόμιο παύει,
θα δεις πρώην παλάτια κ’ ερείπια που θα σαστίσεις
"πώς ανεβαίνει η στάθμη του εδάφους –στους αιώνες, σαν νερό".
Όσο κι αν έπαθεν απ’ τους πολέμους βλάβη
όσο κι αν μίκραινε, πάντα θαυμάσια χώρα... "Ω πόλη
να φτιάχνεις με τα προϋπάρχοντά σου υλικά, να αλλάζεις
στις διαθέσεις πάντοτε βορά των ισχυρών
Κ’ έπειτα στις στοές, με δυναμίτες και εκδρομές
κυλά η ώρα".

Το βράδυ μαζευόμεθα στην παραλία
εμείς και μερικοί Εβραίοι
απ’ όσους απομείνανε στην πόλη.
Πότε μιλούμε για ιστορικά πότε φιλολογία.
Λέμε δε θα `ναι δα –δεν γίνεται να είναι–
παντοτινή η διαμονή.

Πάντα ο κόσμος είναι. Λίγο να βαδίσεις
θα δεις από δονήσεις πρώην σκελετούς
κι από κρατήρες κοσμικούς που θα σαστίσεις
Όσο κι αν έπαθεν απ’ τις τεκτονικές κινήσεις βλάβη
από τα ηφαίστεια και απ’ τα τσουνάμι,
πάντα θαυμάσιος τόπος... "Κόσμε, ω κόσμε
που δένεις με τα προϋπάρχοντά σου υλικά, κι αλλάζεις
στις διαθέσεις πάντοτε βορά των νόμων
Κ’ έπειτα στις ροές, με αίματα και κρέας
και αναπαραγωγές, γενιά με τη γενιά
κυλά ο βίος..."

II
δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο

... ήμουν δεν ήμουν στην προ-ύπαρξη
ήρεμος και ασχημάτιστος
μισούσα τη βαρύτητα
την κίνηση των πλανητών
δεν ταίριαζα με τ’ άστρα
(με τ’ αναβόσβημα των κόσμων)
Ήταν επόμενο –λοιπόν–
ο φοβερός θεός δυσαρεστήθη
(λιγόστεψεν η δόξα του, άδειασαν οι ναοί του)
και μπήκε με θυμό πολύ βαθιά μες στο σκοτάδι
έδωσε εντολή
να δέσει
το DNA
ωστόσο δε φοβήθηκα, μα με άκουσαν να λέω:
"Θεέ μεγάλε και τρανές, ψευδάρχοντα του σκότους
συγχώρεσέ με αν δεν μπορώ μορφή να πάρω ανθρώπου
τράβα –αντί να με τραβάς– βάλε την ύλη σε σειρά
και δείξε μου καλύτερα το αφεντικό σου"
Με περιφρόνηση ο θεός απήντησε: "Από μένα
νομίζεσαι πιο τυχερός; Μέχρι κι εμένα
με σέρνει η μορφή μου. Μη γελιέσαι.
Καμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του
μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε και θα πεθάνει".