Μερικές φορές για μέρες
ο ουρανός είναι σύννεφα
και δε βλέπεις σύμπαν
και δεν ακούς γήινες
ή κοσμικές εκμυστηρεύσεις.
Γιατί τα σύννεφα είναι
το εξευτελισμένο πάθος
και η εγκατάλειψη.
Αυτές τις μέρες
αλλ’ ίσως και παντοτινά
μια γυναίκα που τη λένε σκοτεινό Θεό
παρασταίνει μπροστά μου τον Άδη
τον σύγχρονο και τον παντοτινό
με την σκληράδα της αγνότητας
που την άγνοια της αιωνιότητας αναιρεί.
Σηκώνει τα μανίκια στην παλιά αυλή
σκουπίζει τη λίμνη, τους κύκνους
τις υπερβόρειες του μεσημεριού
στρώνει την καινούρια άσφαλτο
μετατοπίζει την πανάρχαια βρύση
γκρεμίζει τα νερά
βγάζει τη φωτιά απ’ το σπίτι
βάφει τα σύννεφα κόκκινα
προοιωνίζοντας απατηλά τον αέρα.
Όμως τα αίματα τ’ ουρανού της
γίνονται πάλι οι υγρασίες του ποταμού
έτσι όπως στριφογυρίζει μέσα στην πόλη
προτού να την αφήσει.
Κοίτα πώς είναι ο Δεκέμβριος μέσα σ’ αυτά τα δέντρα
που μιλάνε με τα πουλιά της βροχής
και σύρε τα παραπετάσματα
να φανεί ο Θεός που κοιτάζει
με τ’ αστεράκι αντίς για μάτι
της πίκρας που δε φαίνεται.