Θ’ αγρυπνούν εκεί, φαίνεται.
Το σπίτι σταματημένο καταμεσής στη νύχτα
μ’ αναμμένα τα φώτα του
ξεχωρίζουν από μακριά σαν καράβι στο πέλαγος.

Θα χτυπήσω συνθηματικά την ξύλινη πόρτα, ​είπε.
Αν δεν μ’ ανοίξουν θ’ ανέβω στο δέντρο
εκεί θα κοιμηθώ βαθιά,
με απλωμένα τα δυο μου χέρια.
Διψώ αν βρέξει ώσπου να ξημερώσει
θα ξεδιψάσω.
Αν μ’ ανοίξουν, θα φαρμακώσω το φαΐ τους
μετά θα τους νίψω τα μάτια,
θα τους τυλίξω στο λινό σεντόνι,
θα τους καρφώσω στην πόρτα.
Το σπίτι θα το ρίξω στα νερά.

Κι όλα αυτά σιγά- σιγανά, στα μουγκά,
μη κι αγριέψω τον λύκο
που ξενυχτάει τον πεθαμένο.