Με τον καιρό είχε μια εμπλοκή με ιδεολογίες
μέσα σε έναν πηκτό αέρα ναού με ψυχές και αγίους
πράγμα που βέβαια επέτεινε την πτώση του φεγγαριού
στα νερά της βροχής και στα πατήματα των ανθρώπων.
Μοιραία διατύπωσε ένα σύστημα εξηγητικό
περί της εποχής και του σύμπαντος
οπότε μία σταγόνα έγινε άνθος
και ύστερα πανσέληνος και πολιτική
και οι πρωινοί αστέρες έφεγγαν
πάνω από κάθε τάφο.
Και ο αέρας ήτανε όλο ψυχές και αίματα
προς το κάστρο με τους ιδεολόγους ιδίως
και όταν κατέβαινε
ήτανε πολεοδομίες και καταστροφή.