Μπαίνω, λοιπόν, μόνος στο κήπο.
Τα διαυγή χρώματα, λιγνός ουρανός, αεράκι
τα περικαλλή ονόματα σμιλεμένα στα μάρμαρα
μόλις που διακρίνονται :
ΜΥΡΤΗ ΠΥΘΟΓΕΝ... ΧΑΙΡΕ
ΗΛΙΟΔΩΡΑ ΚΑΛΛΙΜΑΧ...
ΜΝΗΣΙΦΙΑ... ΕΡΑΤΟΣΘ... ΥΣ ΧΑΙΡΕ.
Οι παλιοί φίλοι πουθενά
- δεν τους βρίσκεις ή δεν τους αναγνωρίζεις.
Κι επειδή κάθε ουρανός είναι μια θλίψη
που μόνο τα χέρια θυμούνται,
χαιρετάω δια χειραψίας με ζέση των πρώτον τυχόντα
που βγαίνει μέσ απ τα ανάγλυφα.
Μένουν λοιπόν τα μάρμαρα χωρίς μορφές,
με τις ρωγμές στις άκρες.
Έτσι απομένει μόνη ψηλά στο κηπάκι
η μορφή σου,
ωραία σαν ένα θερινό μεσημέρι με τζιτζίκια και άπνοια,
μένει η μορφή σου
πάνω από μοναξιές και ήλιους και νταμάρια
και κάτω - κάτω
το άλλο μου όνομα
με την σμίλη σου λαξεμένο κι εκείνο.