Ανώφελο σύνορο, ιδεατό περίγραμμα
απ’ το γυμνό άγαλμα
πόσες και πόσες ενέδρες δίπλα στ αληθινό δέντρο.
Τώρα μέσ'απ’ αυτές βλέπεις κρυμμένος τα φύλλα,
ακούς σιωπηλός το αβρό θρόισμα.
Δέντρα, δέντρα, ο πιο καλά μοιρασμένος σας ήχος
ματώνει τα σωθικά
κι απ’ έξω ένδυμα εξαίσιον η ουλή.
Α, αυτή η σιωπηλή κατάφαση της θλίψης
όταν σπαθιά αθροίζει σφριγηλή
και πάλι η ομορφιά.
Όμως, το κάθε ωραίο
σε γυμνώνει
και από σάρκα
ξέρει το σπαθί.