Αισθήματα και πρόσωπα σε χρόνο υπερσυντέλικο.
Παρωχημένα ανέκαθεν
και τότε ακόμη που τα ενόμιζα, ενεστώτα.

"Είχα ζητήσει" λόγου χάριν – τόσο να σε βρω
δεν σ’ είχα βρει,
αν κι ισχυρίζεσαι πως πιο πολύ
μ’ είχες εσύ αναζητήσει,
γράφοντας γράμματα αναρίθμητα
θαμμένα τώρα
κάτω από την κάθετη ψυχρή βροχή της Δοτικής:

Εν Λαμία – θυμάμαι –
Εν Αθήναις – θυμόσαστε –
τη δωδεκάτη πρώτου, έτους
έτους... ποίου;
Δεν είναι δυνατό να ξέρω πια.

Πάντως, εκείνων των ενταφίων ημερών
παρωχημένα αισθήματα και πρόσωπα
σε χρόνο πάντα υπερσυντέλικο
κι όταν ακόμη τα πιστεύαμε ενεστώτα.