Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και τη μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!