Πάλι νύχτωσε,
και σαν διάλειμμα μικρό μοιάζει η μέρα,
μέσα στο στήθος μου η εικόνα σου μια σφαίρα,
πότε κρυώνω και παγώνει το κορμί σου,
πότε με καίει πυρετός μες στην ψυχή μου.

Πάλι νύχτωσε,
και τ’ αντικείμενα φοράνε τη μορφή σου,
και κάθε ήχος έχει κλέψει τη φωνή σου,
φτερά ν’ ανοίξεις και να μάθεις να πετάς,
γρήγορα να `ρχεσαι σε μένα να γυρνάς.
Που πας, που πας...

Πάλι νύχτωσε,
ποιον να φωνάξω να μ’ ακούσει και να τρέξει,
να του μιλήσω ποιος μπορεί να το αντέξει,
μέσα στη νύχτα πως φοβάμαι το σκοτάδι,
κάπου ξημέρωσε μα εδώ έμεινε βράδυ.

Πάλι νύχτωσε,
κι η έλλειψή σου μ’ οδηγεί κοντά στην τρέλα,
με όση δύναμη μπορώ φωνάζω έλα,
πες μου που βρίσκεσαι να `ρθω όπου κι αν πας,
γύρνα εδώ, τόσα ετοίμασα για μας.

Που πας, που πας...