Το βορεινό ουρανό κλωθογυρνούνε
τ’ άστρα τα εφτά τα σταυρωμένα.

Μέσα από τα σκοινιά που αργοσαλεύουν
κι απ’ τα λογής κατάρτια τα γερμένα
(άκου, πώς πάνε κι έρχονται, λυπητερά, ολοένα!)
μέσα από τα σκοινιά που αργοσαλεύουν
στον ξάστερο ουρανό πώς τρεμουλιάζουν
πάνω απ’ το μώλο τ’ άστρα στηλωμένα!

Μέσα στην άδειαν ύπαρξή μου
εσένα, γλυκό μάτι, που χαράζει
ο Αυγερινός, εσένα έχω κρατήσει,
πάνω απ’ την τρικυμία που έχει φυσήσει
να κυβερνάς, καλόβουλο κι αγαπημένο αστέρι.

Λάμψη τόσο ακριβή, πώς μου μερώνεις
μια χειμωνιά γυμνή και παγωμένη!
Μέσα της τώρα
είσ’ η Πλειάδα, που ανεβαίνει.-