Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή
σαν να `ταν σήμερα, τώρα,
ήταν όλα γκρίζα, ίσα που χάραζε.

Ο Μανώλης στο τιμόνι,
ο Δημητρός, συνοδηγός κι εγώ πίσω.
Μπαίναμε στο Βαρδάρη.
Σ’ ένα κόκκινο φανάρι,
ο Μανώλης άρχισε να λέει:
"Γεια σου, μάνα Σαλονίκη,
γειά σου, νύφη του βορρά,
γειά σου, Τούμπα και Βαρδάρη,
γειά σου, και Καλαμαριά,
Μάνα είνει, ρε Δημητρό,τι νομίζεις".

Ήταν από τους ξένους που την αλλάξαν.
Αγάπησε τον κόσμο της,
αγάπησε τους Σαλονικιούς.
Του αφιερώνουμε λοιπόν, όλοι εμείς οι φίλοι του
απ’ τη Θεσσαλονίκη, την αγάπη μας,
τραγουδώντας τα τραγούδια που τραγούδησε.

Τα τραγούδια που τραγούδησε
μ’ έναν τρόπο μοναδικό κι απλησίαστο,
και του λέμε εκεί πάνω που είναι, ότι ζει
και θα ζει μέσα στις καρδιές μας, για πάντα.