Μέσα στα σπλάχνα μου η φωνή σου
κι αφού δεν έχω το κορμί σου
όπως θα το `θελα.
Λέω πως έχω την ορμή σου
πως χάνομαι στην ηδονή σου
μονάχα ανώφελα.

Ας ήταν να σ’ είχα γεννήσει
τουλάχιστον θα `χα γεμίσει
λίγο από το σώμα σου.
Σφιχτά να σ’ είχα αγκαλιάσει
μέσα μου να είχες φωλιάσει
στη ρίζα χώμα σου.

Μου έστησε ο έρωτας ενέδρα
μέσα στα βάτα και στα κέδρα
μόνη αμαρτία έχω να με λένε Φαίδρα.

Μα εσύ μ’ αρνείσαι, με χλευάζεις
και τη λαχτάρα μου ανεβάζεις
σε ύψη ανείπωτα.
Τι κι αν τα μέσα μου ανταριάζουν
τι κι αν τα χείλη μας ταιριάζουν,
δεν νιώθεις τίποτα.

Θα εκδικηθώ την άρνησή σου
σβήνω απ’ τον χάρτη το νησί σου
στου νου τη θάλασσα.
Αφού όσα χρόνια σ’ αγαπούσα
την άμοιρη ζωή που ζούσα
δες πώς τη χάλασα.

Μου έστησε ο έρωτας ενέδρα
μέσα στα βάτα και στα κέδρα
μόνη αμαρτία έχω να με λένε Φαίδρα.