Απέναντι απ’ την άνοιξη
υπάρχει ο χειμώνας
υπάρχει κι η αγάπη μου
σαν άνθος ανεμώνας
άνεμοι μη φυσήξετε
και μην την ξελογιάστε
αφήστε τη στον ύπνο της
κι ευλογημένοι να `στε.

Ό,τι βλέπουνε τα μάτια
είναι στάχτη στη βροχή
μη μου την ξυπνάτε ανέμοι
έχει ευαίσθητη ψυχή.
Η αγάπη μου αν ξυπνήσει
από όνειρο βαθύ
ίσως να μη με γνωρίσει
και `‘ποιος είσαι;'’ να μου πει.

Απέναντι απ’ το θάνατο
κοιμάται η λησμοσύνη
κοιμάται η ανθρωπότητα
και κλαίει η καλοσύνη
κοιμάται κι ένας έρωτας
αθάνατος κι ωραίος
ίσως ο μόνος άγγελος
ίσως ο τελευταίος.