Μαράθηκε το γιασεμί το φταίξιμο δικό σου
που τ’ άφηκα χωρίς νερό να φταίει ο λογισμός σου.

Ηντά `θελα να σ’ ἀγαπώ και να πονώ για σένα
να `χω στα μάθια μου καημό και χείλη μαραμένα.

Σγουρό βασιλικάκι μου κι αφράτο μου φυντάνι
η μυρωδιά σου σε καημό και βάσανα με βάνει.

Λέω `σου να με λυπηθείς μα `συ δε με λυπάσαι
μήτε τα νιάτα μου πονείς μηδέ Θεό φοβάσαι.