Είναι η ώρα περασμένη , η νύχτα κρύα δεν περνά
Φωτογραφία κρεμασμένη , απ’ τον καθρέφτη σου μιλά
Κι εσύ τον σπας.

Κι η βροχή που πέφτει πάλι , έξω απ’ το τζάμι σου μιλά
Κι εσύ κλεισμένη μες το σπίτι , χορεύεις με τη μοναξιά.

Έτσι όπως πέφτουν τα κομμάτια , θρύψαλα γίνεται η ζωή
Τα δυο σου γαλανά τα μάτια , θα περιμένουν την αυγή
Που ίσως φανεί.

Κι η βροχή που πέφτει πάλι , έξω απ’ το τζάμι σου μιλά
Κι εσύ κλεισμένη μες το σπίτι , χορεύεις με τη μοναξιά.

Σε άδειες νότες ταξιδεύω , με έχουν πνίξει τα ποτά
Κι η βροχή που πέφτει πάλι έξω απ’ το τζάμι μου μιλά
Χαμογελά.

μα η βροχή που πέφτει πάλι , έξω απ’ το τζάμι μου μιλά
Κι εγώ κλεισμένος μες το σπίτι , χορεύω με τη μοναξιά.