Είπα να φύγω, να ξεκόψω απ’ τη συνήθεια
αυτή που πάντα μας κρατάει φυλακισμένους
να βρω που κρύβει η σελήνη την Αλήθεια
και πώς το ψέμα κυριεύει την καρδιά τους.

Κι έτσι όπως πήγαινα γυρεύοντας το δρόμο
έξω από χάρτες, οθόνες και βιβλία
είδα του κόσμου την απόκρυφη απάτη
να ξετυλίγεται μπροστά μου σαν ταινία.

Είδα ανθρώπους στο βωμό μιας εξουσίας
να ξεπουλάνε και την ίδια την ψυχή τους
κάποιους να ψάχνουν στα στενά της Ιστορίας
μήπως και βρουν τον θησαυρό στα όνειρά τους.

Άλλους τους είδα να περνάν από μπροστά μου
παγιδευμένοι στη σκληρή τη μοναξιά τους
Άλλους τους ένιωσα να ψάχνουν την πυξίδα
που θα τους βγάλει στ'ανοιχτά της θάλασσάς τους.

Είπα να φύγω και να πάψω να πλανιέμαι
μέσα σε θάλασσες βαθιές κι ορμητικές
Θα'θελα να'σουν το καράβι κι η πυξίδα
να δω πώς είναι να'χεις όλα όσα θες.

Και να που ακούω στα σκαλιά τα βήματά σου
μάλλον θα γύρισες ξανά για να με βρεις
να μου θυμίσεις πως κι αυτή την καταιγίδα
θα την περάσουμε, αγάπη μου, μαζί…