Όσο η σιωπή κρατά τη σκέψη μου δεμένη
τόσο οι λέξεις τερματίζουν στο κενό.
Όσο οι εικόνες με κρατούν φυλακισμένη
τόσο τις μέρες και τις νύχτες θα μετρώ.

Θα περπατώ με βήμα αργό μέσα στο πλήθος
καθώς τα φρένα τους ουρλιάζουν σαν σειρήνες
και το τηλέφωνο μεσάνυχτα θα ακούω
να κουδουνίζει σαν ηχώ απ’ το δελτίο των οχτώ.

Μα ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
κι ένα ζεϊμπέκικο σου χτίζω με τις λέξεις.
Εμείς εδώ κι εσύ από κει, δεν την αντέχω τη σιωπή
περνά ο καιρός και την αγάπη πώς ν'αντέξεις.

Ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
μες στο ζεϊμπέκικό μου αυτό στριφογυρίζεις.
Εμείς από δω κι εσύ από κει, δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή
δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή που μας χωρίζει.

Ανάβουν φώτα και μαζεύονται οι φίλοι
σκόρπιες κουβέντες από κάποιους συγγενείς.
Βήμα μετέωρο ο χορός που τελειώνει
στο βουητό μιας πόλης καθημερινής.

Και δεν ακούς και δε μιλάς και δε μιλιέσαι
καθώς την άσφαλτο η μορφή σου ζωγραφίζει.
Μα με τον άνεμο η ευχή κι η προσευχή μου
να μη με στήσεις σου ζητούν στο τελευταίο ραντεβού.

Μα ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
κι ένα ζεϊμπέκικο σου χτίζω με τις λέξεις.
Εμείς εδώ κι εσύ από κει, δεν την αντέχω τη σιωπή
περνά ο καιρός και την αγάπη πώς ν'αντέξεις.

Ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
μες στο ζεϊμπέκικό μου αυτό στριφογυρίζεις.
Εμείς από δω κι εσύ από κει, δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή
δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή που μας χωρίζει.