Θθα σβήσω όλες τις στιγμές
θ'ανάψω όλα τα φώτα
να γυμνωθούνε οι σκιές
κι αληθινοί σαν πρώτα.

Να κοιταχτούμε σιωπηλά
βεγγαλικά τα μάτια
να πέφτουν κύματα βαριά
βαριά σαν τα σκοτάδια.

Και να πνιγούμε στο βυθό
της άγονης ζωής μας
μπας και ξυπνήσει το θεριό
καθρέφτης της ψυχής μας.

Θ'ανάψω τ’ άστρα του ουρανού
θα σβήσω την αλήθεια
κι είναι αυτό που μας γεννά
γεμάτο παραμύθια.

Να σε κοιτάζω σιωπηλά
πριγκίπισσα του νου μου
σ'είδα να πλέκεις τα μαλλιά
να κόβεται η πνοή μου.

Κι έτσι κοπήκαμε κι οι δυο
κανείς μας δεν αντέχει
κι αυτό το άτιμο θεριό
δε σταματάει να τρέχει.