Οι λάμπες αποκοιμήθηκαν

Ένα παιδάκι κλεισμένο σ’ ένα κουτί
Θυμάται την τρυφερότητα
Και κλαίει

Ήρθε ο καιρός να κατοικήσουμε
Σε τάφους που έγιναν μαργαριτάρια

Ίσκιε αγνέ
Που αναπάλλεσαι
Μέσα στο χιόνι απ’ τα δάχτυλά μου
Προσφέροντας ένα στόμα χρωματισμένο
Με τη σιωπή

Πυκνή μυστική παρουσία

Δε θέλω πια
Μήτε το αίμα του καθρέφτη σου
Μήτε των γιασεμιών το αίμα.