Ήλιος, βουνά και θάλασσα χρυσά
κι οι μέσα κόσμοι, ο αγέρας που φυσά.
Χρυσόμηνας, χρυσάνθια, χρυσοπώρες,
χρυσές κι απ’ την αυγή ώς το δυσμά οι ώρες.

Τράβ’ ανοιχτά στον Παρνασσό. Φαντάσου
τη Μούσα να πορεύεται κοντά σου.
Πιες το νερό τ’ αθάνατο στη βρύση.
Θα βγει ο Λοξίας να σε καλωσορίσει,
να στεφανώσει τα χρυσά μαλλιά σου:

—"Νιάτα και γεια και πρώτε στη δουλειά σου,
βλογημένε απ’ τη Μοίρα και την Πλάση,
δεν μπόρεσε η Κακία να σε χαλάσει!"
Με τα φτερά κατάκορφα σηκώσου,
το κάθε ψήλος τ’ ουρανού δικό σου.

Στην πιο `μορφη πατρίδα όμορφα ζήσε,
της Ομορφιάς ο πλαστουργός εσύ `σαι"!
μαύρο φως, λάσπη γυρά, σκλάβα γνώμη
κι ούτε Μάνα-Πατρίδα κι ούτε Νόμοι
κι ούτε Ομορφιά κι Αλήθεια κι Αρετή.

Τα πάντα λεία του ξένου Πειρατή.
Ξύπνα, λαέ κι όλ’ οι λαοί μετά σου,
να καθαρίσεις τα καθάρματά σου!
Τότε μονάχα θα `ναι αληθινά
κατάχρυσα ήλιος, θάλασσα, βουνά!

Τότε θα `χεις πατρίδα, θα `χεις δίκιο,
θα `χεις γνώμη και λόγο κι αίμ’ αντρίκιο.
Κι όλα δικά σου κι όχι των Ολίγων!
Όλα των δουλευτάδων και κολίγων!