Στην καρδιά δεν είχε αγκάθι,
στο μυαλό τριβέλ’ η Αγάθη:
πάντα πρίμο τον αέρα
νύχτα μέρα!

Ήξερε, πως, αν τα κλείσει,
άλλη δεν υπάρχει λύση
κι έτσι βάλτηκε νωρίς
ναν τους έχει τρεις.
Έναν είχε το συμβίο,

τον καλό κουμπάρο δυο,
τρίτον, παλληκάρι αψό,
του συμβίου τον ανιψό.
Μονοιασμένοι, αγαπημένοι,
τέσσερις αγκαλιασμένοι!

Δέκα χρόνια; Είκοσι χρόνια;
Μα σαν ήρθανε τα χιόνια
και μαράθηκε το σώμα,
πριν καλοχορτάσει ακόμα
και λακήξανε μιαν Τρίτη,

πρώτοι, δεύτεροι και τρίτοι,
χτύπαε το ξερό η Αγάθη
στην κοτρόνα για να μάθει:
"Τόσα χρόνια, τρεις μονάχα;
Χίλιους να `χα!"