Βουλιάζω μέρα νύχτα όλο πιο κάτου
κι αρνιέται η μαύρη γης να με σκεπάσει!
Αστείο σε βλέπω, δράμα του Θανάτου:
την άλλη κιόλας μέρα πάει, ξεχάστηκες!...

Για πάντα αν δε με πάρεις, ύπνε Αιώνιε,
άσε να κοιμηθώ λιγάκι απόψε!