Γρήγορα πας, πιο γρήγορα ξεχνιέσαι
όνομα κι έργο, λάθια, καλοσύνες.
Τα φκιάρια ένα πρωί θα σου πετάξουν
τα κόκαλα στη λάσπη, άγνωστε φίλε,

να χώσουν άλλον αγνωστότερό σου.
Θα γίνετ’ έτσι αιώνες των αιώνων
ως να γενεί ένας τάφος όλη η Σφαίρα.
Δε λυπάμαι τα γερατειά που φεύγουν —
τα μωράκια που έρχονται αθέλητά τους

να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι,
σ’ έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων.
Θα τους μαθαίνουν: Η σκλαβιά τους χρέος
εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!...
Πότε θ’ αναστηθούν οι σκοτωμένοι;