Χρώματα περασμένου δειλινού, άρωμα δίχως συγκίνηση
άδεια νοήματα μιας χαρακιάς που σημαδεύει την πληγή σου
ο τρόπος να ξυπνήσεις μέσα σ’ αυτή την αγωνία μιαν ανάμνηση θυσίας.
Μια πονεμένη κραυγή στην πρώτη γραμμή κάθε μάχης.

Μια μητέρα το βρέφος στη γωνιά με τα ερείπια
οι νικημένοι στρατιώτες
οι αιχμάλωτοι περάσανε ατέλειωτες σειρές δίχως όνομα
το γράμμα που πια δεν περίμενες έλειπες τόσον καιρό στην επαρχία.
Όμως εγώ δε φοβούμαι τον άνεμο που μπαίνει απ’ τα σπασμένα παράθυρα.

Ζήτησα μια καινούρια βλάστηση σ’ ανεξερεύνητες περιοχές
ν’ ακούσεις σιμά μια φωνή, όχι τις κρύες κραυγές στους άγνωστους δρόμους.