I
Τα εβδομήντα – όταν άλλοι είναι νεκροί
και άλλοι γέροι – είναι μια ηλικία πικρή
για τους ζωντανούς. Αλλά και τους υπόλοιπους
δε θα τους υποδεχτεί ο Όλυμπος.

Γιατί μετά θάνατον το σώμα
δε θα ξαναπλάθεται από χώμα.
Αφού μετατρέπεται σε λίπασμα,
θα κυκλοφορεί ως απείκασμα.

II
Όλα δείχνουν πως διαβαίνουμε την Πύλη
δίχως τη σωματική μας ύλη:

Καθαρές ψυχές, άυλα πνεύματα,
άτρωτα απ’ τα μαγειρέματα

του χρόνου, που –όμως σ’ εκείνα τα ύψη
πολύ φοβάμαι πως θα μας λείψει.

III
Γιατί δίχως σώμα (έστω νεοσύστατο)
η αιωνιότητα θα `ναι υποκατάστατο.
Χωρίς χείλια, ρώγες, στήθος,
θ’ απομένει μόνο η ιδέα, ο μύθος

– βέβαια κι η μουσική των κόσμων,
αλλά μια μορφή διακόσμου,
όπως το βιολί ή το μαντολίνο
συνοδεύει λόγια, όχι εκείνο

που συνέβη (δίχως συνοδεία λαγούτου)
στον καιρό του. Ως εκ τούτου
από το να ζω μονάχα με τον ήχο
προτιμώ τα εβδομήντα και να βήχω.