Λαχτάρα μου κι απαντοχή κι ανθέ του μαλαμάτου,
δευτεροζώ κι είναι δικιά σου η ανάσα π’ ανασαίνω.
Ξαλάφρωσες τα χρόνια μου απ’ τα βάρη των κριμάτων
και με ξανάκανες παιδάκι, αμάθητον του κόσμου,

χωρίς αφέντη απάνου κάτου κι όχτρητα και ψέμα,
χωρίς "δικό μου" και "δικό σου", όλα δικά παιχνίδια!
Κορούλα μου, αδερφούλα μου και μάνα μου, τα πάντα,
σαν τον φιλάς κλαίει ο παππούς από χαρά και φόβο.
Θα μου τα κλείσ’ η μαύρη νύχτα, όμως εγώ θα βλέπω

ψέμα ποτές σου να μη λες, τον ίσο να βαδίζεις —
στην ομορφιά, στην αρετή, στα γράμματα εσύ πρώτη.
Κι άμα σε βρει κακοκαιριά και χρειάζεσαι αποκούμπι,
τ’ αγόρι, τ’ αδερφάκι σου, απαράλλαχτο με σένα,
τίμιο κι αγνό, θα σε κρατάει με το γερό του χέρι

ως τα στερνά γεράματα, πάντα παιδιά μεγάλα...
Άστρον λαμπρόν σας οδηγεί το θάμα της Μητέρας
μαθαίνει σας να ντρέπεστε, αλλά να μη φοβάστε.