Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας τ’ Άη Γιωργιού,
στα κοριτσίστικα τα χέρια ενός παιδιού,
τριαντάφυλλα δικά σου και να τα κρατείς,
σαν αναπάντεχο καλό μεσοστρατίς!

Τα πολυδουλεμένα, τριπλοσκαλιστά,
πολύδιπλα, πολύφυλλα, ανοιχτά!
Τ’ αγέρι τα συγκρούει, τ’ αγέρι το ψιλό,
και για ξεφύλλισμα τ’ ανοίγει απατηλό...

Άνοιξη η γειτονιά κι η μέρα ζωγραφιά!
Πολύ ήταν ν’ αξιωθώ παρόμοιαν ομορφιά,
-τριαντάφυλλο το στόμα μου τριανταφυλλί
τ’ ανθια τ’ αμαρτωλά στο στόμα να φιλεί.

(Γίνεται να χωρείς τριαντάφυλλο, χωρίς
τριαντάφυλλο και συ στο στόμα να φορείς;
Κι αν γεύτηκες ποτέ πιοτό δροσιστικό,
για στόμα είχες κι εσύ τριαντάφυλλο γλυκό).

Ποτές τα μάτια μου στα μάτια σου μπροστά
δε με μαρτυρήσαν όσο στα ρόδα αυτά,
-γιατί ήσουν ένα εσύ, μ’ αυτά, κι εσύ μαζί
και γιατί απάνω τους μεγάλωνες κι εσύ.

Γιατί το μάντεψα ποιαν είχαν αφορμή
στο δρόμο οι πηγαιμοί, στο δρόμο κι οι ερχομοί,
τα εύκαιρα γόνατα-για τρέξιμο γοργά-
τα εύκαιρα που έπαιζαν τα γόνατα ζυγά,
στο δρόμο ή σ’ αψηλό μπαλκόνι αντικρυνό-
-ω αγάπη των δεκάξι μου χρονώ.