Οδύνες παροιμιώδους ολιγωρίας
στοιχειώνουν την αειθαλή μου πραγματικότητα
Άρπυιες κατατρέχουν τις παιδικές μου απώλειες
στα κολαστήρια των χαμένων ευκαιριών
Κι όμως
οι ανταρσίες των εύπιστων κυττάρων της παρόρμησης
θεραπεύουν τα συνήθη ψυχογενή κατάγματα.

Κάπως έτσι
επιπλέω στην αθωότητα των αριθμών
Με θέλγουν οι άρρητοι
Παρουσιάζουν μια σαφήνεια
ολωσδιόλου απροσδιόριστη
αφόρητα εσωτερική
Από το έσχατο στο άπειρο
τονίζουν το μοναδικό του μοναχικού.

Κι ύστερα
από άτομο γίνομαι μάζα
από αριθμός ποσοστό
από δείγμα στατιστική
Μια αιωρούμενη πραγματικότητα
που ποτέ δε θ’ αγγίξω.

Ρεύμα θερμού αέρα
εκτοξεύομαι απ’ τις καμινάδες
και λικνίζομαι κοροϊδευτικά
πάνω από τις ανούσιες πληροφορίες
που απειλούν τη σκέψη με εξόντωση.

Ο επόμενος σταθμός
στη γοητεία του μηδενός
Κατεβαίνω.