Κρούσε αψηλά μ’ ένα λιθάρι το χαλκωματένιο
λεβέτι μου τ’ ομόκλινο με τ’ ανακουφωτά
τα σμαλτωμέν’ αλόγατα, που χαμηλά θωρούνε
να φύγ’ η πένθιμη σιωπή για λίγο από κοντά.

Των θεών τα ρόδα τα νωπά στο μέτωπό μου γύρα
τον μέσα κόσμο μου άνοιγαν κι εκείνους να δεχτώ
και να φανώ λιγότερος απ’ όσο η φαντασιά μου
μ’ έπλαθε, το φυλάχτηκα σ’ έρωτά και πιοτό.
Και πριν τα νέα μου γόνατα, που το μυρόπνοο λάδι

τα λάμπιζ', εδώ πάρουν την αιώνια αλυγισιά,
στην κλίνη απάνω, που κολλούσε απ’ τω συκών το μέλι,
κομμέν’ απ’ το πολύ κουπί δεν ετεντώναν πλιά.
Κι όταν το δήμο η τρίαινα του λόγου μου δονούσε
ή πρώτος λαβωνόμουν μπρος ή με τη μέση ορθή

πά’ στο βαρέλι χόρευα, στην κίνηση εζητούσα
να σπάω της ματαιότητας τ’ ολέθριο το σπαθί.
Κι αυτοί μου οι στίχοι, πριν βαθιά στη χλόη δακρυολογήσουν,
τους τραγουδούσα, ως χάραζε, με ξέχυτα μαλλιά
κι από τους ώμους κρεμαστός δυο κοριτσιών, που εγέρναν,

σάλεμ’ ανάερον έπαιρνα και πεταχτά φιλιά.