Χειλάκια μισανοίγοντας φλογάτα,
δαχτυλίδι, που σ’ όλα το ταιριάζεις
τα στόματα, χαμογελάς και βγάζεις
τη γλωσσίτσα σου κόκκινη, σα γάτα.

Τ’ άπλερά σου χαιράμενη μικράτα
σ’ όλους δεξά ζερβά σου τα μοιράζεις
αξεθύμαστα κι άσωστα! Ω! που βράζεις
σε πυροστιές γονάτων, ίσα κράτα
την κνήμη και δοντάκια σαν το ρύζι

γελώντας δείχνε! Αιώνιο πορφυρίζει
το ποίημα των ποδιών σου σε σκαρπίνι
μεταξωτό κι ως την ψυχή βυθούνε,
των σφυρώ σου τα δίστιχα κι ανθούνε,
κολλύβρι, που το φως σε καταπίνει!